Tasmanie

CVA & Tasmanië

Ik ben donderdag de 30ste naar Tasmanie gevlogen en toen ik daar aankwam was het koud!! (Niet mij uitlachen of zeggen dat ik niet moet zeuren, het was heel vervelend) 16 graden en bewolkt. Iedereen zei ook dat het net zo koud was als in de winter. Ik ben met de bus naar het hostel gegaan en ben daarna wat gaan wandelen om een cafe te zoeken en te winkelen. Ik luister nooit meer naar jou Arwen. Ik ben van huis gegaan met maar 1 trui, geen shirts met lange mouwen en geen joggingbroek; nooit meer!! Ik heb bij Cotton On een heerlijke joggingbroek gekocht met fleece aan de binnenkant en een dag later een Merino wollen shirt met lange mouwen in de aanbieding van 170 dollar naar 50 dollar.
Ik heb de hele dag wat rondgehangen en geschreven in mijn journal want ik liep door al die tours ongeveer een week achter.
De volgende dag (Janneke was er toen ook weer; die was de avond ervoor aangekomen) zijn we naar het CVA kantoor gelopen; in de regen! Niet alleen heeft mijn backpack een zeer zichtbare afschuwelijke kleur paars, mijn raincover is nog erger; sinaasappel oranje. Dus ik had aan; een paarse jas met een sinaasappel op mijn rug. En wat denk je; we stappen naar buiten en het stopt met regenen. Al die moeite voor niks. Bij de CVA hoorde we dat we vrijdag altijd vrij hadden en ook maandag 9 februari vanwege de Hobart Yacht race en de Hobart Cup; prima, wij zagen mogelijkheden. We werden naar het vrijwilligershuis gebracht met uitzicht op de Tasman bridge aan het water en zijn daarna lopend baar de MacDo gegaan voor gratis wifi; alleen deed die het niet, dus naar door naar de VVV, daar is voor ons een auto gehuurd voor twee dagen. Dag 1 zouden we naar Mount Field National Park (het zou verschrikkelijk weer zijn maar dat was goed voor de watervallen dachten wij) en de dag erna, op zondag naar Bruny Island dat bekent staat om het eten en albino wallabies.

Die zaterdag zijn we om 8 uur van huis gegaan om eerst nog langs de Salamanca Market te gaan. Het regende echt pijpenstelen, dus we hadden onze regenjassen aan met capuchons met als gevolg dat we ons hele lichaam moesten draaien als we naar links of naar rechts wilden kijken. Het was een erg leuke markt, allemaal streekproducten. Of etenswaren zoals honig en jam, of meer kunstige dingen zoals Huon hout wat uitgesneden was in vormen. Na de markt zijn we naar de autoverhuur gelopen en vertrokken naar het noorden en beetje westen naar Mount Field. Daar was het weer beter maar nog steeds grijs. We hebben daar de Falls Circuit gelopen langs drie watervallen waaronder Russel Falls. Onderweg kwamen we een Pademelon tegen; een soort kleine wallaby maar veel kleiner en ronder. Na de eerste wandeling zijn we verder Mount Field ingereden naar de Alpine velden. We moesten een heel stuk over een gravelweg en toen we daar aankwamen was het heel mistig. We zijn via verschillende paden een heel stuk omhoog gelopen en we zouden een heel mooi uitzicht moeten hebben maar we hadden geen uitzicht; we waren in de wolk. De omgeving was wel heel mooi en het had ook wel wat; je voelt je alsof je de enige op de wereld bent. Bij elkaar hebben we een uur of 6 gewandeld en toen hadden we het ook wel gehad. De dag erna zijn we naar Bruny Eiland gereden. Om daar te komen moet je met de pont. Het weer was nog steeds niet echt goed maar het regende niet. We zijn daar langs een aantal delicatessen winkels gegaan, want daar staat Bruny Island om bekent; om zijn eten. We zijn eerst langs een wiskey huis en smokehouse gegaan om gerookte dingen te proeven zoals zalm, forel en chorizo. De wallaby lag helaas achter slot en grendel. Daarna zijn we door gegaan naar get Chuck'd; een oesterkweker en proeverij. Daar heb ik mijn eerste oesters geproefd. Ik vind ze met een dressing wel lekkerder dan gewoon; en nu zijn alle kenners beledigd maar ik vind dat het wat toevoegt. Volgende stop was de kaasmakerij waar we (uiteraard) kaas hebben geproefd, maar ook pindakaas en jam. We zijn verder langs een berry farm gegaan, en een fudge makerij. Bij de Berry farm zagen we in de verte de eerste witte wallaby (een albino dus). Ik wilde daar al over het hek klimmen en ze besluipen maar ik werd tegen gehouden. Toen we richting de wandeling reden zagen we er weer één maar die smeerde hem meteen toen we uitstapten. De jacht was geopend. Op de terugweg zag ik er één in een veld en nu ben ik wel over het hek geklommen en ben als een soort navy seal er naartoe geslopen. Hij zat in de struiken en kon mij niet zien maar volgens mij hebben die dingen een soort superoren want hij hopte wel weg. Daarna kon ik heel dichtbij komen want er zat een grasstruik tussen ons, maar toen kon ik geen foto maken. De derde keer bleef ie eindelijk eens rustig zitten en heb ik een aantal goede foto's kunnen maken. Jess en Janneke hadden het bij het hek al opgegeven, dus die zaten al 10 minuten in de auto. We zijn nog naar een strand gereden en zijn toen weer richting de pont gegaan. Onderweg bijna nog even een Laughing Kookaburra meegenomen als passagier want die zat rustig op de weg wat rond te pikken.
De dag erna begon het vrijwilligerswerk. Het werkte hier iets anders dan in Vic. We bleven in Hobart en reden elke dag naar een project. We hebben twee dagen op de gronden van de kippenfabriek gewerkt. De eerste dag was prima; mooi weer en we moesten venkel planten verwijderen en die ruiken lekker. De tweede dag was wind gedraaid en wat een stank keam er van die fabriek af zeg. Behalve de stank, waar ik van moest kokhalzen, was het werk ook minder; boksdoorn verwijderen en die hebben stekels van ongeveer 15 centimeter. We hebben twee weken lang veel gewied maar het leukste werk was denk ik bij Point Puer. Dat was de jongensgevangenis die hoorde bij Port Arthur (de grote mannen gevangenis) maar aan de overkant van het water. Deze plek zijn eigenlijk alleen maar ruines maar wij mochten deze uitgraven. Graven is een wat groot woord maar we mochten de struiken en aarde verwijderen van de stenen die er nog waren. Iets waar je in Nederland een archeoloog voor nodig hebt mochten wij doen; ik vond het echt heel leuk.
We hadden in het midden van de twee weken een lang weekend; vrijdag hoefden we sowieso niet te werken en maandag was het de Wooden Boat festival en de Hobart Regatta, een officiële vrije dag.
Ons lang weekend zag er als volgt uit:
Vrijdag: dagtour naar Port Arthur en Taranna, de Tasmanian Devil Sanctuary.
Zaterdag: mountainbiken van de top van Mount Wellington naar beneden en MONA
Zondag: auto gehuurd en de dagtrip naar Hartz Mountains, Hastings Cave en Cockle creek.
Maandag: wooden boat festival en de Regatta
De duivels waren cool en woest, ze maken een enorme herrie. Schattig zijn ze zeker niet te noemen. Port Arthur was interessant omdat het niet alleen een gevangenis was maar ook een hele gemeenschap met een smid; bakkerij, scheepswerf. Ze hadden alles. Het mountainbiken was leuk maar ook een beetje eng; geloof me het gaat heel hard naar beneden en het off-road gedeelte was steil met hoofdletters en allemaal stenen. Je kan alleen naar beneden komen door op je pedalen te gaan staan, je billen naar achter te leunen en continue de rem in gedrukt houden anders ging je over de kop. MONA was fascinerend. Ik houd niet zo van moderne kunst maar wie vind 47 afdrukken van individuele kutten nou niet leuk. Ze hadden een aantal hele vette installaties zoals de muziektunnel. Onze voetstappen triggerde een muzieksoundtrack die elke stap anders was en en dus hoe meer mensen er in de tunnel waren des te groter het stuk werd. Je componeerde als het ware een groepscompositie; heel cool.
Hartz Mountains was weer een kolossale mislukking want ondanks dat het overal om ons heen mooi weer was liepen wij weer in de wolken en de mist. Met als gevolg dat we weer niks zagen. Je schijnt prachtig uitzicht te hebben; nou... Niks van meegekregen. De grot was heel cool maar ja grotten zijn altijd leuk. De wandeling van 4 uur bij Cockle Creek was heftig. We waren eigenlijk al best moe en het zou best krap worden of we moesten in het donker teruglopen. Daar zaten we niet zo op te wachten dus we hebben heel hard doorgelopen waardoor we 40 minuten van de tijd af hebben gekregen. Het idee dat je op de meeste zuidelijke plek staat van de wereld en dat de volgende bestemming Antarctica is; is wel bijzonder. Om bij Cockle creek te komen moesten we over een gravelweg van 19 kilometer en dat is de meest zuidelijke weg ter wereld. Cool toch?
Het allerleukste van het Wooden Boat festival was het houthakken; ik maak geen grapje. We hebben volledig gefascineerd 3 uur daar gezeten. Zeilraces zijn namelijk betrekkelijk saai want je ziet niets, en dit was heel spectaculair. Het werkt als volgt: iedereen krijgt een zelfde soort blok hout van 300 millimeter in dikte. Dit wordt vastgezet met een soort valstrik. Daarna slaan de mannen er spijkers in aan de bovenkant en doen er tape omheen. Als het blok splijt hebben ze verloren namelijk. Dan krijgen ze allemaal een handicap van seconden. De beste krijgen de langste handicap dus die moeten het langst wachten. Zo kan het dus zijn dat de slechtste al 15 seconden aan het hakken is voordat de beste mag beginnen, allemaal heel eerlijk dus. Het hakken zelf is een spektakel; ze maken met krijt strepen om aan te geven waar ze gaan mikken. En dan gaan ze eerst aan de ene kant van het blok afwisselend onderhands en bovenhands slaan totdat ze ongeveer op de helft zijn en dan wisselen ze van kant. De snelste is ongeveer in 15 seconden klaar; need I say more... gewoon heel cool. Dan had je ook nog de zaakcompetities waar de voormalig 50x wereldkampioen aan meedeed, en de boomklim en houthakcompetities. Dan maak je een inkeping in een stam, je steekt er een plank in waar je op kunt staan. Dan klim je met de rest van je plakken en je bijl op die eerste plek en maakt een inkeping voor de tweede plank, dat doe je nog een keer en dan ben je bij het blok. Als je bij de helft bent, klim je weer naar beneden en doe je hetzelfde aan de andere kant. Het festival werd afgesloten door een toffe vuurwerkshow. Daarna hebben we weer een week, tot donderdag, gewerkt. Die avond hebben we weer een auto opgehaald en zijn we naar Launceston gereden waar we een hostel hadden geboekt. Veel van Launceston heb ik niet gezien want we zijn de volgende morgen vroeg gaan rijden richting Cradle Mountain. We konden nog de shuttle bus meepakken van 10 uur naar Dove Lake en daar zijn we aan onze wandeling begonnen. En wat voor 1. Ik doe het nooit meer!! Eerst zijn we een geitenpaadje opgeklommen met allemaal kettingen om je aan omhoog te hijsen naar Marion's lookout. Daarna zijn we over een Alpinelandschap naar het begin van Cradle Mountain gelopen. Het begin was steil maar te doen, toen kwamen de eerste rotsblokken maar die lagen plat, of redelijk plat, dus je stapte van de één naar de ander. Toen kwamen DE rotsblokken. Dat hield in; klimmen en klauteren, met je handen een stuk zoeken waar je je aan vast kon houden en dan je optrekken en hopen dat je voeten ook een plekje konden vinden. En elke keer als we dachten dat we er waren, was het weer een valse top en moesten we daarna weer naar beneden en dan weer omhoog. Ik heb de hele weg vloekend doorgebracht. En toen moesten we weer terug. Ik dacht dat ik dat heel eng zou vinden maar als je je voortbeweegt schuivend op je billen valt alles mee. Toen we weer beneden waren zijn we naar rechts afgeslagen het Face Track in. Dat was het eerste gedeelte vlak en toen moesten we weer klimmen via rotspaadjes. Niet zo erg als Cradle mountain maar erg genoeg als je moe bent. Daarna naar rechts Lake Wilkespad op; dat ging met kettingen steil naar beneden en daarna terug via de Dove Lake Circuit. We hebben er 7 uur over gedaan en we waren uitgeput. Mij stond het huilen nader dan het lachen. Ik was gewoon zo moe dat ik bang was dat ik zou struikelen en dat ik met een gebroken been of enkel terug zou komen. Terug bij de shuttlebus was alles weer goed want onderweg zagen we wombats!! En later toen we in de auto zaten nog twee. Ik ben uitgestapt -uiteraard- en heb de wombat achtervolgd voor een foto. De tweede stak de weg over en er zat een auto achter ons dus dat leek me geen goed idee. We waren rond 9 uur 's avonds terug en ik ging de volgende dag op een driedaagse wandelsafari. Maar dat is voor een andere keer.